فصل دوم
گونه بندی گفتمان اسلام سیاسی
72 صفحه
گفتمان اسلام سیاسی که مفهوم اسلام سیاسی دان مرکزی آن را تشکیطل می داد، از سال 1320 به بعد به صورتی متمایز بروز کرد. گروههای مختلف سیاسی با داعیه اسلام گرایی در خرده گفتمانهای متعددی در این گفتمان سامان یافتند، که به صورت کلی می توان به وجود دو گفتمان سخن گفت: 1
- اسلام سنتی 2- اسلام نوگرا
خرده گفتمان اسلام سنتی نو گروههایی تشکیل می شود که رو‌‌‌یکرد سنتی خویش به اسلام را حفظ کرده و بیشتر جایگاه تجلی آن در میان حوزویان و علمای دینی است. این گروهها به دو دسته سیاسی و غیرسیاسی تقسیم می شود. بدین معنا که اسلام گرایان سنتی غیر سیاسی، را که اکثریت روحانیون و علما را در بر می گیرد، علی رغم قرائت کاملا سیاسی از اسلام و اعتقاد به سیاسی بودن دین از مشارکت و مداخلت در امور سیاسی صرف نظر کرده و با حرکت سیاسی و مبارزاتی علما کاملا مخالف بودند. این ذهنیت که فعالیت سیاسی صرف کرده و با حرکت سیاسی از اسلام و اعتقاد به سیاسی بودن دین از مشارکت و مداخلت در امور سیاسی صرف نظر کرده و با حرکت سیاسی و مبارزاتی علما کاملا مخالف بودند این ذهنیت که فعالیت سیاسی روحانیون را تقبیح می کرد از آن جهت از طبقه مورد اقدام و ارجاع مردم یعنی روحانی و در سطوح عالیه آن یعنی مرجعیت برخاسته بود، ذائقه عمومی را نیز رو به عدم پذیرش سیاسی کاری علما، پرورش داده بود.
گونه بندی گفتمان اسلام سیاسی