موضوع :دانلود فایل EFS گوشی سامسونگ گلکسی کور دو سیم کارته مدل Samsung Galaxy Core Duos GT-i8262 با لینک مستقیم
.
.
.
.
فایل EFS:
1- فایل EFS گوشی مدل Samsung Galaxy Core Duos GT-i8262
با لینک مستقیم می توانید فایل مورد نظر خود را دانلود نمایید
با تشکر تیم پدوفایل
موضوع :دانلود فایل EFS گوشی سامسونگ گلکسی کور مدل Samsung Galaxy Core GT-I8260 با لینک مستقیم
.
.
.
.
فایل EFS:
1- فایل EFS گوشی مدل Samsung Galaxy Core GT-I8260
با لینک مستقیم می توانید فایل مورد نظر خود را دانلود نمایید
با تشکر تیم پدوفایل
موضوع :دانلود پیت فایل pit گوشی سامسونگ گلکسی کور مدل Samsung Galaxy Core Duos GT-i8262 با لینک مستقیم
پیت فایل مدل Samsung Galaxy Core Duos GT-i8262
با تشکر تیم پدوفایل
موضوع :دانلود پیت فایل pit گوشی سامسونگ گلکسی کور پرایم مدل Samsung Galaxy Core Prime Duos SM-G360H با لینک مستقیم
پیت فایل Samsung Galaxy Core Prime Duos SM-G360H
با لینک مستقیم می توانید فایل مورد نظر خود را دانلود نمایید
با تشکر تیم پدوفایل
در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته در انزوا می خورد و میتراشد.
این دردها را نمیشود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارندو اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند -زیرا بشرهنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی بتوسط شراب و خواب مصنوعی بوسیله افیون و مواد مخدره است- ولی افسوس که تاثیر این گونه دارو ها موقت است و بجا ی تسکین پس از مدتی بر شدت درد میافزاید.
آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماوراء طبیعی ، این انعکاس سایهء روح که در حالت اغماء و برزخ بین خواب و بیداری جلوه می کند کسی پی خواهد برد؟
من فقط بشرح یکی از این پیش آمدها می پردازم که برای خودم اتفاق افتاده و بقدری مرا تکان داده که هرگز فراموش نخواهم کرد و نشان شوم آن تا زنده ام، از روز ازل تا ابد تا آنجن که خارج از فهم و ادراک بشر است زندگی مرا زهرآلود خواهد کرد- زهرآلود نوشتم، ولی می خواستم بگویم داغ آنرا همیشه با خودم داشته و خواهم داشت.
من سعی خواهم کرد آنچه را که یادم هست، آنچه را که از ارتباط وقایع در نظرم مانده بنویسم، شاید بتوانم راجع بآن یک قضاوت کلی بکنم ؛ نه،فقط اطمینان حاصل بکنم و یا اصلا خودم بتوانم باور بکنم - چون برای من هیچ اهمیتی ندارد که دیگران باور بکنند یا نکنند-فقط میترسم که-
فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم- زیرا در طی تجربیات زندگی باین مطلب برخوردم که چه ورطهء هولناکی میان من و دیگران وجود داردو فهمیدم که تا ممکن است باید خاموش شد، تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگهدارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم ، فقط برای اینست که خودم را به سایه ام معرفی کنم - سایه ای که روی دیوار خمیده ومثل این است که هرچه می نویسم با اشتهای هر چه تمامتر می بلعد –برای اوست که می خواهم آزمایشی بکنم: ببینم شاید بتوانیم یکدیگر را بهتربشناسیم. چون از زمانی که همهء روابط خودم را با دیگران بریده ام می خواهم خودم را بهتر بشناسم.
افکار پوچ!-باشد، ولی از هر حقیقتی بیشتر مرا شکنجه می کند - آیا این مردمی که شبیه من هستند، که ظاهرا احتیاجات و هوا و هوس مرا دارند برای گول زدن من نیستند؟ آیا یک مشت سایه نیستند که فقط برای مسخره کردن و گول زدن من بوجود آمده اند؟ آیا آنچه که حس می کنم، می بینم و می سنجم سرتاسر موهوم نیست که با حقیقت خیلی فرق دارد؟
من فقط برای سایهء خودم می نویسم که جلو چراغ به دیوار افتاده است، باید خودم را بهش معرفی بکنم.
......................................
در این دنیای پست پر از فقر و مسکنت ، برای نخستین بار گمان کردم که در زندگی من یک شعاع آفتاب درخشید - اما افسوس، این شعاع آفتاب نبود، بلکه فقط یک پرتو گذرنده، یک ستارهء پرنده بود که بصورت یک زن یا فرشته بمن تجلی کرد و در روشنایی آن یک لحظه ، فقط یک ثانیه همهء بدبختیهای زندگی خودم را دیدم و بعظمت و شکوه آن پی بردم وبعد این پرتو در گرداب تاریکی که باید ناپدید بشود دوباره ناپدید شد نه ، نتوانستم این پرتو گذرنده را برای خودم نگهدارم.
سه ماه - نه، دو ماه و چهار روز بود که پی او را گم کرده بودم، ولی یادگار چشم های جادویی یا شرارهء کشنده چشمهایش در زندگی من همیشه ماند -چطور می توانم او را فراموش بکنم که آنقدر وابسته بزندگی من است؟
نه، اسم او را هرگز نخواهم برد، چون دیگر او با آن اندام اثیری،باریک و مه آلود، با آن دو چشم درشت متعجب و درخشان که پشت آن زندگی من آهسته و دردناک می سوخت و میگداخت، او دیگر متعلق باین دنیای پست درنده نیس- نه، اسم او را نباید آلوده بچیزهای زمینی بکنم.
بعد از او من دیگر خودم را از جرگهء آدم ها، از جرگهء احمق ها وخوشبخت ها بکلی بیرون کشیدم و برای فراموشی بشراب و تریاک پناه بردم- زندگی من تمام روز میان چهار دیوار اتاقم می گذشت و می گذردسرتاسر زندگیم میان چهار دیوار گذشته است.
تمام روز مشغولیات من نقاشی روی جلد قلمدان بود- همهء وقتم وقف نقاشی روی جلد قلمدان و استعمال مشروب و تریاک می شد و شغل مضحک نقاشی روی قلمدان اختیار کرده بودم برای اینکه خودم را گیج بکنم ، برای اینکه وقت را بکشم.
از حسن اتفاق خانه ام بیرون شهر، در یک محل ساکت و آرام دور ازآشوب و جنجال زندگی مردم واقع شده - اطراف آن کاملا مجزا و دورش خرابه است. فقط از آن طرف خندق خانه های گلی توسری خورده پیدااست و شهر شروع می شود. نمی دانم این خانه را کدام مجنون یا کج سلیقه در عهد دقیانوس ساخته، چشمم را که می بندن نه فقط همهء سوراخ سنبه هایش پیش چشمم مجسم می شود، بلکه فشار آنها را روی دوش خودم حس می کنم .خانه ایکه فقط روی قلمدانهای قدیم ممکن است نقاشی کرده باشند.
باید همه ء اینها را بنویسم تا ببینم که بخودم مشتبه نشده باشد، بایدهمهء اینها را بسایهء خودم که روی دیوار افتاده است توضیح بدهم - آری،پیشتر برایم فقط یک دلخوشکنک مانده بود. میان چهار دیوار اطاقم روی قلمدان نقاشی می کردم و با این سرگرمی مضحک وقت را می گذرانیدم،
اما بعد از آنکه آن دو چشم را دیدم، بعد از آنکه او را دیدم اصلا معنی،مفهوم و ارزش هر جنبش و حرکتی از نظرم افتاد - ولی چیزی که غریب ،چیزیکه باورنکردنی است نمی دانم چرا موضوع مجلس همهء نقاشیهای من از ابتدا یک جور و یک شکل بوده است. همیشه یک درخت سرو می کشیدم که زیرش پیرمردی قوز کرده شبیه جوکیان هندوستان عبا به خودش پیچیده،چنباتمه نشسته و دور سرش شالمه بسته بود و انگشت سبااه دست چپش را بحالت تعجب به لبش گذاشته بود. - روبروی او دختری با لباس سیاه بلند خم شده به او کل نیلوفر تعارف میکرد- چون میان آنها یک جوی آب فاصله داشت - آیا این مجلس را من سابقا دیده بوده ام، یا در خواب به من الهام شده بود؟ نمی دانم، فقط می دانم که هر چه نقاشی می کردم همه اش همین مجلس و همین موضوع بود، دستم بدون اراده این تصویر را می کشید و غریب تر آنکه برای این نقش مشتری پیدا میشد و حتی بتوسط عمویم ازاین جلد قلمدانها بهندوستان می فرستادم که می فروخت و پولش را برایم میفرستاد.
این مجلس در عین حال بنظرم دور و نزدیک میآمد،درست یادم نیست حالا قضیه ای بخاطرم آمد- گفتم : باید یادبودهای خودم را بنویسم، ولی این پیش آمد خیلی بعد اتفاق افتاده و ربطی به موضوع ندارد و در اثر همین
اتفاق از نقاشی بکلی دست کشیدم - دوماه پیش، نه، دو ماه و چهار روز میگذرد. سیزدهء نوروز بود. همهء مردم بیرون شهر هجوم آورده بودند -من پنجرهء اطاقم را بسته بودم، برای اینکه سر فارغ نقاشی بکنم ، نزدیک غروب گرم نقاشی بودم یکمرتبه در باز شد و عمویم وارد شد- یعنی خودش گفت که عموی من است، من هرگز او را ندیده بودم ، چون از ابتدای جوانی به مسافرت دوردستی رفته بود. گویا ناخدای کشتی بود، تصور کردم شاید کار تجارتی با من دارد، چون شنیده بودم که تجارت هم می کند – بهرحال عمویم پیرمردی بود قوزکرده که شالمهء هندی دور سرش بسته بود، عبای زرد پاره ای روی دوشش بود و سر و رویش را با شال گردن پیچیده بود ،یخه اش باز و سینهء پشم آلودش دیده می شد. ریش کوسه اش را که از زیر شال گردن بیرون آمده بود می شد دانه دانه شمرد، پلک های ناسور سرخ و لب شکری داشت - یک شباهت دور و مضحک با من داشت. مثل اینکه عکس من روی آینهء دق افتاده باشد - من همیشه شکل پدرم را پیش خودم همین جور تصور می کردم، بمحض ورود رفت کنار اطاق چنباته زد- من بفکرم رسید که برای پذیرایی او چیزی تهیه بکنم، چراغ را روشن کردم،رفتم در پستوی تاریک اطاقم، هر گوشه را وارسی کردنتا شاید بتوانم چیزی باب دندان او پیدا کنم، اگر چه می دانستم که در خانه چیزی به هم نمی رسد، چون نه تریاک برایم مانده بود و نه مشروب - ناگهان نگاهم ببالای رف افتاد - گویا بمن الهام شد، دیدم یک بغلی شراب کهنه که بمن ارث رسیده بود - گویا بمناسبت تولد من این شراب را انداخته بودند بالای رف بود، هیچوقت من به این صرافت نیفتاده بودم رف اصلا بکلی یادم رفته بود ،که چنین چیزی در خانه هست. برای اینکه دستم به رف برسدچهارپایه ای را که آنجا بود زیر پایم گذاشتم ولی همین که آمدم بغلی رابردارم ناگهان از سوراخ هواخور رف چشمم به بیرون افتاد - دیدم درصحرای پشت اطاقم پیرمردی قوزکرده ، زیر درخت سروی نشسته بود ویک دختر جوان، نه - یک فرشتهء آسمانی جلو او ایستاده، خم شده بودو با دست راست گل نیلوفر کبودی به او تعارف می کرد، در حالی که پیرمرد
ناخن انگشت سبابهء دست چپش را میجویددختر درست در مقابل من واقع شده بود، ولی بنظر می آمد که هیچ متوجه اطراف خودش نمی شد. نگاه می کرد، بی آنکه نگاه کرده باشد؛ لبخندمدهوشانه و بی اراده ای کنار لبش خشک شده بود، مثل اینکه بفکر شخص غایبی بوده باشد - از آنجا بود که چشمهای مهیب افسونگر، چشمهایی که مثل این بود که بانسان سرزنش تلخی می زند، چشمهای مضطرب، متعجب، تهدیدکننده و وعده دهندهء او را دیدم و پرتو زندگی من روی این گویهای براق پرمعنی ممزوج و در ته آن جذب شد - این آینهء جذاب همهء هستی مرا تا آنجاییکه فکر بشر عاجز است بخودش می کشید - چشمهای مورب ترکمنی که یک فروغ ماوراء طبیعی و مست کننده داشت، در عین حال میترسانید و جذب می کرد، مثل اینکه با چشمهایش مناظر ترسناک و ماوراءطبیعی دیده بود که هر کسی نمی توانست ببیند؛ گونه های برجسته، پیشانی
بلند، ابروهای باریک به هم پیوسته، لبهای گوشتالوی نیمه باز، لبهاییکه مثل این بود تازه از یک بوسهء گرم طولانی جدا شده ولی هنوز سیر نشده بود. موهای ژولیدهء سیاه و نامرتب دور صورت مهتابی او را گرفته بود ویک رشته از آن روی شقیقه اش چسبیده بود - لطافت اعضا و بی اعتنایی
اثیری حرکاتش از سستی و موقتی بودن او حکایت می کرد، فقط یک دختررقاص بتکدهء هند ممکن بود حرکات موزون او را داشته باشد.
حالت افسرده و شادی غم انگیزش همه ء اینها نشان میداد که او مانندمردمان معمولی نیست، اصلا خوشگلی او معمولی نبود، او مثل یک منظرهءرویای افیونی به من جلوه کرد... او همان حرارت عشقی مهر گیاه را در من تولید کرد. اندام نازک و کشیده با خط متناسبی که از شانه، بازو ، پستانها ،سینه، کپل و ساق پاهایش پایین می رفت مثل این بود که تن او را از آغوش جفتش بیرون کشیده باشند - مثل مادهء مهر گیاه بود که از بغل جفتش جداکرده باشند.
لباس سیاه چین خورده ای پوشیده بود که قالب و چسب تنش بود ، وقتی که من نگاه کردم گویا می خواست از روی جویی که بین او و پیرمرد فاصله داشت بپرد ولی نتوانست، آنوقت پیرمرد زد زیرخنده، خندهء خشک وزننده ای بود که مو را به تن آدم راست می کرد، یک خندهء سخت دورگه ومسخره آمیز کرد بی آنکه صورتش تغییری بکند ، مثل انعکاس خنده ای بودکه از میان تهی بیرون آمده باشد.
من در حالی که بغلی شراب دستم بود، هراسان از روی چهارپایه پایین جستم - نمی دانم چرا می لرزیدم - یک نوع لرزه پر از وحشت و کیف بود، مثل اینکه از خواب گوارا و ترسناکی پریده باشم - بغلی شراب را زمین گذاشتم و سرم را میان دو دستم گرفتم - چند دقیقه طول کشید؟ نمی دانم-همینکه بخودم آمدم بغلی شراب را برداشتم، وارد اطاق شدم ، دیدم عمویم
رفته و لای در اطاق را مثل دهن مرده باز گذاشته بود - اما زنگ خندهء خشک پیرمرد هنوز توی گوشم صدا می کرد.
هوا تاریک می شد، چراغ دود می زد، ولی لرزهء مکیف و ترسناکی که درخودم حس کرده بودم هنوز اثرش باقی بود - زندگی من از این لحظه تغییرکرد - بیک نگاه کافی بود، برای اینکه آن فرشتهء آسمانی ،آن دختر اثیری،تا آنجایی که فهم بشر از ادراک آن عاجز است تاثیر خودش را در من می گذارد.
در این وقت از خود بی خود شده بودم؛ مثل اینکه من اسم او را قبلامی دانسته ام.شرارهء چشمهایش، رنگش، بویش، حرکاتش همه بنظر من آشنامی آمد، مثل اینکه روان من در زندگی پیشین در عالم مثال با روان اوهمجوار بوده از یک اصل و یک ماده بوده و بایستی که به هم ملحق شده باشیم.می بایستی در این زندگی نزدیک او بوده باشم.هرگز نمی خواستم او را لمس بکنم، فقط اشعهء نامریی که از تن ما خارج و به هم آمیخته می شد کافی بود.این پیش آمد وحشت انگیز که باولین نگاه بنظر من آشنا آمد، آیا همیشه دو نفرعاشق همین احساس را نمی کنند که سابقا یکدیگر را دیده بودند، که رابطهءمرموزی میان آنها وجود داشته است؟ در این دنیای پست یا عشق او را می خواستم و یا عشق هیچکس را - آیا ممکن بود کس دیگری در من تاثیربکند؟ ولی خندهء خشک و زنندهء پیرمرد- این خندهء مشئوم رابطهء میان ما را از هم پاره کرد.
تمام شب را باین فکر بودم. چندین بار خواستم بروم از روزنهء دیوارنگاه بکنم ولی از صدای خندهء پیرمرد ترسیدم، روز بعد را بهمین فکر بودم. آیا می توانستم از دیدارش بکلی چشم بپوشم؟ فردای آنروز بالاخره با هزار ترس و لرز تصمیم گرفتم بغلی شراب را دوباره سر جایش بگذارمولی همین که پردهء جلو پستو را کنار زدم و نگاه کردم دیوار سیاه تاریک،مانند همان تاریکی که سرتاسر زندگی مرا فرا گرفته بود - اصلاهیچ منفذ و روزنه ای به خارج دیده نمی شد- روزنه چهارگوشهء دیواربکلی مسدود و از جنس آن شده بود، مثل اینکه از ابتدا وجود نداشته است- چهارپایه را پیش کشیدم ولی هرچه دیوانه وار روی بدنهء دیوار مشت میزدم و گوش میدادم یا جلوی چراغ نگاه می کردم کمترین نشانه ای از روزنهءدیوار دیده نمی شد و به دیوار کلفت و قطور ضربه های من کارگر نبود – یکپارچه سرب شده بود.
آیا میتوانستم بکلی صرف نظر کنم؟ اما دست خودم نبود، از این ببعدمانند روحی که در شکنجه باشد، هر چه انتظار کشیدم - هر چه کشیک کشیدم،هر چه جستجو کردم فایده ای نداشت.- تمام اطراف خانه مان را زیر پا کردم،نه یک روز، نه دو روز؛ بلکه دو ماه و چهار روز مانند اشخاص خونی که به محل جنایت خود برمی گردند،هر روز طرف غروب مثل مرغ سرکنده دور خانه مان می گشتم، بطوریکه همهء سنگها و همهء ریگهای اطراف آن را می شناختم. اما هیچ اثری از درخت سرو، از جوی آب واز کسانی که آنجا دیده بودم پیدا نکردم - آنقدر شبها جلو مهتاب زانوبزمین زدم، از درختها، از سنگها، از ماه که شاید او به ما نگاه کرده باشد،استغاثه و تضرع کرده ام و همهء موجودات را به کمک طلبیده ام ولی کمترین اثری از او ندیدم - اصلا فهمیدم که همهء این کارها بیهوده است، زیرا او نمی توانست با چیزهای این دنیا رابطه و وابستگی داشته باشد -مثلا آبی که او گیسوانش را با آن شستشو می داده بایستی از یک چشمهء منحصربفردناشناس و یا غاری سحرآمیز بوده باشد. لباس او از تاروپود ابریشم و پنبهءمعمولی نبوده و دستهای مادی ، دستهای آدمی آن را ندوخته بود - او یک وجود برگزیده بود- فهمیدم که آن گلهای نیلوفر گل معمولی نبوده،مطمئن شدم اگر آب معمولی برویش می زد صورتش می پلاسید و اگر با انگشتان بلند و ظریفش گل نیلوفر معمولی را می چید انگشتش مثل ورق گل پژمرده می شد.
همهء اینها را فهمیدم ،این دختر ، نه این فرشته، برای من سرچشمهء تعجب و الهام ناگفتنی بود. وجودش لطف و دست نزدنی بود. او بود که حس پرستش را در من تولید کرد. من مطمئنم که نگاه یک نفر بیگانه ، یکنفر آدم معمولی او را کنفت و پژمرده می کرد. از وقتی او را گم کردم ، از زمانیکه یک دیوار سنگین ،یک سد نمناک بدون روزنه بسنگینی سرب جلو من و او کشیده شد، حس کردم که زندگیم برای همیشه بیهوده و گم شده است. اگر چه نوازش نگاه و کیف عمیقی که از دیدنش برده بودم یکطرفه بود و جوابی برایم نداشت؛ زیرا او مرا ندیده بود، ولی من احتیاج باین چشمها داشتم و فقط یک نگاه او کافی بودکه همهء مشکلات فلسفی و معماهای الهی را برایم حل کند - بیک نگاه اودیگر رمز و اسراری برایم وجود نداشت.
از این ببعد بمقدار مشروب و تریاک خودم افزودم، اما افسوس بجای اینکه این داروهای ناامیدی فکر مرا فلج و کرخت بکند ، بجای اینکه فراموش بکنم، روزبروز ، ساعت بساعت ، دقیقه بدقیقه فکر او ، اندام او ،صورت او خیلی سخت تر از پیش جلوم مجسم می شد.
چگونه می توانستم فراموش بکنم؟ چشمهایم که باز بود و یا رویهم می گذاشتم در خواب و در بیداری او جلو من بود. از میان روزنهء پستوی اطاقم، مثل شبی که فکر و منطق مردم را فرا گرفته، از میان سوراخ چهارگوشه که به بیرون باز می شد دایم جلو چشمم بود.
آسایش بمن حرام شده بود، چطور می توانستم آسایش داشته باشم؟هر روز تنگ غروب عادت کرده بودم که به گردش بروم، نمی دانم چرامی خواستم و اصرار داشتم که جوی آب، درخت سرو، و بتهء گل نیلوفررا پیدا کنم - همان طوری که بتریاک عادت کرده بودم ، همانطور باین گردش عادت داشتم ، مثل این که نیرویی مرا به این کار وادار می کرد. در تمام راه همه اش بفکر او بودم ، بیاد اولین دیداری که از او کرده بودم و می خواستم محلی که روز سیزده بدر او را آنجا دیده بودم پیدا کنم.- اگر آنجا راپیدا می کردم ، اگر می توانستم زیر آن درخت سرو بنشینم حتما در زندگی من آرامشی تولید می شد - ولی افسوس بجز خاشاک و شن داغ و استخوان دندهء اسب و سگی که روی خاکروبه ها بو می کشید چیز دیگری نبود- آیامن حقیقتا با او ملاقات کرده بودم؟-هرگز ، فقط او را دزدکی و پنهانی از یک سوراخ ، از یک روزنهء بدبخت پستوی اطاقم دیدم - مثل سگ گرسنه ای که روی خاکروبه ها بو می کشد و جستجو می کند ، اما همین که ازدور زنبیل می آورند از ترس میرود پنهان می شود ، بعد برمی گردد که
تکه های لذیذ خودش را در خاکروبهء تازه جستجو بکند. منهم همان حال راداشتم ، ولی این روزنه مسدود شده بود - برای من او یک دسته گل تر وتازه بود که روی خاکروبه انداخته باشند.
شب آخری که مثل هر شب بگردش رفتم ، هوا گرفته و بارانی بود و مه غلیظی در اطراف پیچیده بود - در هوای بارانی که از زنندگی رنگ ها وبی حیایی خطوط اشیا میکاهد ، من یکنوع آزادی و راحتی حس می کردم ومثل این بود که باران افکار تاریک مرا می شست - در این شب آنچه که نباید بشود شد - من بی اراده پرسه می زدم ولی در این ساعت های تنهایی،در این دقیقه ها که درست مدت آن یادم نیست خیلی سخت تر از همیشه صورت هول و محو او مثل این که از پشت ابر و دود ظاهر شده باشد صورت بی حرکت و بی حالتش مثل نقاشی های روی جلد قلمدان جلو چشمم ظاهربود.
وقتی که برگشتم گمان می کنم خیلی از شب گذشته بود و مه انبوهی در هوا متراکم بود، بطوری که درست جلو پایم را نمی دیدم. ولی از روی عادت ، از روی حس مخصوصی که در من بیدار شده بود جلو در خانه ام که رسیدم دیدم یک هیکل سیاهپوش ، هیکل زنی روی سکوی در خانه ام نشسته.
کبریت زدم که جای کلید را پیدا کنم ولی نمی دانم چرا بی اراده چشمم بطرف هیکل سیاهپوش متوجه شد و دو چشم مورب ، دو چشم درشت سیاه که میان صورت مهتابی لاغری بود ، همان چشم هایی را که بصورت انسان خیره میشد بی آنکه نگاه بکند شناختم، اگر او را سابق بر این ندیده بودم،می شناختم-نه، گول نخورده بودم .این هیکل سیاهپوش او بود – من مثل وقتی که آدم خواب می بیند ، خودش می داند که خواب است و می خواهد بیدار بشود اما نمی تواند. مات و منگ ایستادم ، سر جای خودم خشک شدم کبریت تا ته سوخت و انگشتهایم را سوزانید، آنوقت یک مرتبه بخودم آمدم، کلید را در قفل پیچاندم ، در باز شد، خودم را کنار کشیدم -او مثل کسیکه راه رابشناسد از روی سکو بلند شد ، از دالان تاریک گذشت .دراطاقم را باز کرد و منهم پشت سر او وارد اطاقم شدم. دستپاچه چراغ راروشن کردم، دیدم او رفته روی تختخواب من دراز کشیده. صورتش درسایه واقع شده بود. نمی دانستم که او مرا می بیند یا نه، صدایم را می توانست بشنود یا نه ، ظاهرا نه حالت ترس داشت و نه میل مقاومت. مثل این بودکه بدون اراده آمده بود.-
آیا ناخوش بود، راهش را گم کرده بود؟ او بدون اراده مانند یکنفر خوابگرد آمده بود - در این لحظه هیچ موجودی حالاتی را که طی کردم نمی تواند تصور کند - یکجور درد گوارا و ناگفتنی حس کردم - نه، گول نخورده بودم. این همان زن ، همان دختر بود که بدون تعجب ، بدون یک کلمه حرف وارد اطاق من شده بود؛ همیشه پیش خودم تصور می کردم که اولین برخورد ما همین طور خواهد بود.این حالت برایم حکم یک خواب ژرف بی پایان را داشت چون باید بخواب خیلی عمیق رفت تا بشود چنین خوابی را دید و این سکوت برایم حکم یک زندگی جاودانی را داشت،چون در حالت ازل و ابد نمی شود حرف زد.
برای من او در عین حال یک زن بود و یک چیز ماوراء بشری با خودش داشت. صورتش یک فراموشی گیج کنندهء همهء صورتهای آدم های دیگر رابرایم میآورد بطوریکه از تماشای او لرزه به اندامم افتاد و زانوهایم سست شد در این لحظه تمام سرگذشت دردناک زندگی خودم را پشت چشم های درشت ، چشمهای بی اندازه درشت او دیدم، چشم های تر و براق ،مثل گوی الماس سیاهی که در اشک انداخته باشند-در چشم هایش- درچشمهای سیاهش شب ابدی و تاریکی متراکمی را که جستجو می کردم پیداکردم و در سیاهی مهیب افسونگر آن غوطه ور شدم ، مثل این بود که قوه ای را از درون وجودم بیرون می کشند، زمین زیر پایم میلرزید و اگرزمین خورده بودم یک کیف ناگفتنی کرده بودم.
قلبم ایستاد ، جلو نفس خودم را گرفتم ، میترسیدم که نفس بکشم و اومانند ابر یا دود ناپدید بشود، سکوت او حکم معجز راداشت ، مثل این بود که یک دیوار بلورین میان ما کشیده بودند، از این دم، از این ساعت و یا ابدیت خفه می شدم چشمهای خستهء او مثل اینکه یک چیز غیرطبیعی که همه کس نمی تواند ببیند ، مثل اینکه مرگ را دیده باشد ، آهسته بهم رفت، پلکهای چشمش بسته شد و من مانند غریقی که بعد از تقلا و جان کندن روی آب می آید از شدت حرارت تب بخودم لرزیدم و با سر آستین عرق روی پیشانیم را پاک کردم.
صورت او همان حالت آرام و بی حرکت را داشت ولی مثل این بودکه تکیده تر و لاغرتر شده بود. همین طور دراز کشیده بود ناخن انگشت سبابهء دست چپش را می جوید- رنگ صورتش مهتابی و از پشت رخت سیاه نازکی که چسب تنش بود خط ساق پا ، بازو و دو طرف سینه و تمام تنش پیدا بود.
برای این که او را بهتر ببینم خم شدم، چون چشمهایش بسته شده بود . اما هرچه بصورتش نگاه کردم مثل این بود که او از من بکلی دوراست- ناگهان حس کردم که من بهیچوجه از مکنونات قلب او خبر نداشتم و هیچ رابطه ای بین ما وجود ندارد.خواستم چیزی بگویم ولی ترسیدم گوش او ، گوشهای حساس او که باید بیک موسیقی دور آسمانی و ملایم عادت داشته باشد از صدای من متنفر بشود. بفکرم رسید که شاید گرسنه و یا تشنه اش باشد ، رفتم در پستوی اطاقم تا چیزی برایش پیدا کنم -اگر چه می دانستم که هیچ چیز در خانه به هم نمیرسد- اما مثل اینکه به من الهام شد، بالای رف یک بغلی شراب کهنه که از پدرم به من ارث رسیده بود داشتم-چهارپایه را گذاشتم- بغلی شراب راپایین آوردم- پاورچین پاورچین کنار تختخواب رفتم، دیدم مانند بچه ی خسته و کوفته ای خوابیده بود. او کاملا خوابیده بود و مژه های بلندش مثل مخمل بهم رفته بود- سربغلی را باز کردم و یک پیاله شراب از لای دندان های کلید شده اش آهسته در دهن او ریختم.برای اولین بار در زندگیم احساس آرامش ناگهان تولید شد. چون دیدم این چشم ها بسته شده، مثل اینکه سلاتونی که مرا شکنجه می کرد و کابوسی که با چنگال آهنیش درون مرا می فشرد، کمی آرام گرفت. صندلی خودم را آوردم ، کنار تخت گذاشتم و بصورت او خیره شدم - چه صورت بچه گانه، چه حالت غریبی! آیا ممکن بود که این زن، این دختر ، یا این فرشتهءعذاب (چون نمی دانستم چه اسمی رویش بگذارم) آیا ممکن بود که این زندگی دوگانه را داشته باشد؟آنقدر آرام ، آنقدر بی تکلف؟
حالا من می توانستم حرارت تنش را حس کنم و بوی نمناکی که از گیسوان سنگین سیاهش متصاعد می شدببوسم-نمیدانم چرا دست لرزان خودم را بلند کردم. چون دستم به اختیار خودم نبود و روی زلفش کشیدم – زلفی که همیشه روی شقیقه هایش چسبیده بود-بعد انگشتانم را در زلفش فرو بردم موهای او سرد و نمناک بود-سرد، کاملا سرد. مثل اینکه چند روزمیگذشت که مرده بود-من اشتباه نکرده بودم، او مرده بود.دستم را ازتوی پیش سینهء او برده روی پستان و قلبش گذاشتم - کمترین تپشی احساس نمی شد، آینه را آوردم جلو بینی او گرفتم، ولی کمترین اثر از زندگی در اووجود نداشت...
خواستم با حرارت تن خودم او را گرم بکنم ، حرارت خود را باو بدهم و سردی مرگ را از او بگیرم شاید باین وسیله بتوانم روح خودم را درکالبد او بدمم-لباسم را کندم رفتم روی تختخواب پهلویش خوابیدم-مثل نر و مادهء مهر گیاه بهم چسبیده بودیم ، اصلا تن او مثل تن مادهء مهر گیاه بود که از نر خودش جدا کرده باشند و همان عشق سوزان مهر گیاه راداشت-دهنش گس و تلخ مزه ، طعم ته خیار را می داد- تمام تنش مثل تگرگ سرد شده بود. حس می کردم که خون در شریانم منجمد میشد و این سرما تا ته قلب نفوذ می کرد- همهء کوششهای من بیهوده بود، از تخت پایین آمدم ، رختم را پوشیدم.نه، دروغ نبود، او اینجا در اطاق من ، درتختخواب من آمده تنش را بمن تسلیم کرد.تنش و روحش هر دو را بمن داد!
تا زنده بود، تا زمانی که چشم هایش از زندگی سرشار بود، فقط یادگار چشمش مرا شکنجه می داد، ولی حالا بی حس و حرکت، سرد و با چشم های بسته شده آمده خودش را تسلیم من کرد- با چشمهای بسته!
این همان کسی بود که تمام زندگی مرا زهرآلود کرده بود و یا اصلا زندگی من مستعد بود که زهر آلود بشود و من بجز زندگی زهرآلودزندگی دیگری را نمی توانستم داشته باشم-حالا اینجا در اطاقم تن و سایه اش را بمن داد-روح شکننده و موقت او که هیچ رابطه ای با دنیای زمینیان نداشت از میان لباس سیاه چین خورده اش آهسته بیرون آمد، از میان جسمی که او را شکنجه می کرد و در دنیای سایه های سرگردان رفت، گویاسایهء مرا هم با خودش برد. ولی تنش بی حس و حرکت آنجا افتاده بودعضلات نرم و لمس او، رگ و پی و استخون هایش منتظر پوسیده شدن بودندو خوراک لذیذی برای کرم ها و موشهای زیر زمین تهیه شده بود- من در این اطاق فقیر پر از نکبت و مسکنت، در اطاقی که مثل گور بود، در میان تاریکی شب جاودانی که مرا فرا گرفته بود و به بدنهء دیوارها فرو رفته بود. بایستی یک شب بلند تاریک سرد و بی انتها در جوار مرده بسر ببرم-با مردهء او- بنظرم آمد که تا دنیا دنیا است تا من بوده ام- یک مرده. یک مردهءرد و بی حس و حرکت در اطاق تاریک با من بوده است.
در این لحظه افکارم منجمد شده بود، یک زندگی منحصر بفرد عجیب درمن تولید شد.چون زندگیم مربوط بهمهء هستیهایی میشد که دور من بودند،بهمهء سایه هایی که در اطرافم میلرزیدند و وابستگی عمیق و جدایی ناپذیربا دنیا و حرکت موجودات و طبیعت داشتم و بوسیلهء رشته های نامریی جریان اضطرابی بین من و همهء عناصر طبیعت برقرار شده بود – هیچگونه فکر و خیالی بنظرم غیر طبیعی نمی آمد- من قادر بودم بآسانی برموزنقاشی های قدیمی ، باسرار کتابهای مشکل فلسفه ، بحماقت ازلی اشکال وانواع پی ببرم. زیرا در این لحظه من در گردش زمین و افلاک، در نشو ونمای رستنیها و جنبش جانوران شرکت داشتم، گذشته و آینده ، دور ونزدیک با زندگی احساساتی من شریک و توام شده بود.
در اینجور مواقع هر کس بیک عادت قوی زندگی خود ، به یک وسواس خودپناهنده می شود: عرق خور میرود مست می کند ، نویسنده می نویسد، حجارسنگ تراشی می کند و هرکدام دق دل و عقدهء خودشانرا بوسیلهء فرار در محرک قوی زندگی خود خالی میکنند و در این مواقع است که یکنفر هنرمند حقیقی می تواند از خودش شاهکاری بوجود بیاورد- ولی من ، من که بی ذوق وبیچاره بودم، یک نقاش روی جلد قلمدان چه می توانستم بکنم؟ با این تصاویرخشک و براق و بی روح که همه اش بیک شکل بود چه می توانستم بکشم که شاهکار بشود ؟ اما در تمام هستی خودم ذوق سرشار و حرارت مفرطی حس می کردم، یکجور ویر و شور مخصوصی بود ، می خواستم این چشمهایی که برای همیشه بسته شده بود روی کاغذ بکشم و برای خودم نگهدارم.
این حس مرا وادار کرد که تصمیم خود را عملی بکنم، یعنی دست خودم نبود. آنهم وقتی که آدم با یک مرده محبوس است - همین فکر شادی مخصوصی در من تولید کرد.
بالاخره چراغ را که دود می کرد خاموش کردم، دو شمعدان آوردم و بالای سر او روشن کردم - جلو نور لرزان شمع حالت صورتش آرامتر شد و درسایه روشن اطاق حالت مرموز و اثیری بخودش گرفت - کاغذ و لوازم کارم را برداشتم آمدم کنار تخت او -چون دیگر این تخت مال او بود-می خواستم این شکلی که خیلی آهسته و خرده خرده محکوم به تجزیه و نیستی بود، این شکلی که ظاهرا بی حرکت و بیک حالت بود سر فارغ از رویش بکشم ، روی کاغذ خطوط اصلی آنرا ضبط کنم .-همان خطوطی که از این صورت در من موثر بود انتخاب بکنم.- نقاشی هرچند مختصر و ساده باشد ولی باید تاثیر بکند و روحی داشته باشد ، اما من که عادت به نقاشی چاپی روی جلد قلمدان کرده بودم حالا باید فکر خودم را بکار بیندازم وزنده شده ، عشق من در کالبد او روح دمیده - اما از نزدیک بوی مرده،بوی مردهء تجزیه شده را حس می کردم - روی تنش کرم های کوچک در هم میلولیدند و دو مگس زنبور طلایی دور ا و جلو روشنایی شمع پرواز می کردند- او کاملا مرده بود ولی چرا، چطور چشمهایش باز شد؟ نمیدانم.
آیا در حالت رویا دیده بودم، آیا حقیقت داشت. نمیخواهم کسی این پرسش را از من بکند، ولی اصل کار صورت او-نه، چشمهایش بود و حالا این چشمها را داشتم ، روح چشمهایش را روی کاغذ داشتم و دیگر تنش بدردمن نمی خورد، این تنی که محکوم به نیستی و طعمهء کرم ها و موشهای زیرزمین بود! حالا از این ببعد او در اختیار من بود، نه من دست نشاندهء او. هر دقیقه که مایل بودم می توانستم چشم هایش را ببینم - نقاشی را با احتیاط هر چه تمامتر بردم در قوطی حلبی خودم که جای دخلم بود گذاشتم و در پستوی اطاقم پنهان کردم.
شب پاورچین پاورچین می رفت. گویا باندازهء کافی خستگی در کرده بود،صداهای دور دست خفیف بگوش می رسید ، شاید یک مرغ یا پرندهء رهگذری خواب میدید ، شاید گیاه ها میروییدند- در این وقت ستاره ای رنگ پریده پشت توده های ابر ناپدید می شدند. روی صورتم نفس ملایم صبح را حس کردم و در همین وقت بانگ خروس از دور بلند شد.
آیا با مرده چه می توانستم بکنم؟ با مرده ای که تنش شروع به تجزیه شدن کرده بود! اول بخیالم رسید او را در اطاق خودم چال بکنم، بعد فکرکردم او را ببرم بیرون و در چاهی بیندازم ،در چاهی که دور آن گل های نیلوفرکبود روییده باشد-اما همهء این کارها برای این که کسی نبیند چقدر فکر، چقدر زحمت و تردستی لازم داشت! بعلاوه نمی خواستم که نگاه بیگانه به او بیفتد ، همهءاینکارها را می بایست به تنهایی و بدست خودم انجام بدهم-من بدرک،اصلا زندگی من بعد از او چه فایده ای داشت؟ اما او، هرگز، هرگز هیچ کس ازمردمان معمولی ، هیچکس بغیر از من نمی بایستی که چشمش بمردهء اوبیفتد- او آمده بود در اطاق من ، جسم سرد و سایه اش را تسلیم من کرده بود برای این که کس دیگری او را نبیند برای این که به نگاه بیگانه آلوده نشود - بالاخره فکری به ذهنم رسید: اگر تن او را تکه تکه می کردم و درچمدان کهنهء خودم می گذاشتم و با خود می بردم بیرون- دور ، خیلی دوراز چشم مردم و آن را چال می کردم.
این دفعه دیگر تردید نکردم ، کارد دسته استخوانی که در پستوی اطاقم داشتم آوردم و خیلی با دقت اول لباس سیاه نازکی که مثل تار عنکبوت او را در میان خودش محبوس کرده بود تنها چیزیکه بدنش را پوشانده بودپاره کردم- مثل این بود که او قد کشیده بود چون بلندتر از معمول بنظرم جلوه کرد، بعد سرش را جدا کردم - چکه های خون لخته شدهء سرد از گلویش
بیرون آمد ، بعد دست ها و پاهایش را بریدم و همهء تن او را با اعضایش مرتب در چمدان جا دادم و لباسش همان لباس سیاه را رویش کشیدم - در چمدان را قفل کردم و کلیدش را در جیبم گذاشتم همینکه فارغ شدم نفس راحتی کشیدم ، چمدان را برداشتم وزن کردم ، سنگین بود، هیچوقت آنقدر احساس خستگی در من پیدا نشده بود - نه هرگز نمی توانستم چمدان را بتنهایی
با خودم ببرم.
هوا دوباره ابر و باران خفیفی شروع شده بود. از اطاقم بیرون رفتم تا شاید کسی را پیدا کنم که چمدان را همراه من بیاورد-در آن حوالی دیاری دیده نمی شد. کمی دورتر درست دقت کردم از پشت هوای مه آلودپیرمردی قوزی را دیدم که قوز کرده و زیر یک درخت سرو نشسته بود. صورتش راکه با شال گردن پهنی پیچیده بود دیده نمی شد - آهسته نزدیک او رفتم هنوز چیزی نگفته بودم، پیرمرد خندهء دورگهء خشک و زننده ای کرد بطوریکه موهای تنم راست شد و گفت :
«-اگه حمال خواستی من خودم حاضرم هان- یه کالسکهء نعش کش هم دارم - من هر روز مرده ها رو می برم شاعبدالعظیم خاک میسپرم ها ، من تابوت هم میسازم ، باندازهء هرکسی تابوت دارم بطوریکه مو نمیزنه، من خودم حاضرم ، همین الان!...
قهقه خندید بطوریکه شانه هایش میلرزید. من با دست اشاره بسمت خانه ام کردم ولی او فرصت حرف زدن بمن نداد و گفت :
«- لازم نیس، من خونهء تو رو بلدم، همین الآن هان.»از سر جایش بلند شد من بطرف خانه ام برگشتم ، رفتم در اطاقم و چمدان مرده را بزحمت تا دم در آوردم. دیدم یک کالسکهء نعش کش کهنه و اسقاط دم در است که بآن دو اسب سیاه لاغر مثل تشریح بسته شده بود – پیرمرد قوزکرده آن بالا روی نشیمن نشسته بود و یک شلاق بلند در دست داشت،ولی اصلا برنگشت بطرف من نگاه بکند - من چمدان را بزحمت در درون کالسکه گذاشتم که میانش جای مخصوصی برای تابوت بود. خودم هم رفتم بالا میان جای تابوت دراز کشیدم و سرم را روی لبهء آن گذاشتم تابتوانم اطراف را ببینم - بعد چمدان را روی سینه ام لغزانیدم و با دو دستم محکم نگهداشتم.
شلاق در هوا صدا کرد ، اسبها نفس زنان براه افتادند ، از بینی آنها بخارنفسشان مثل لولهء دود در هوای بارانی دیده می شد و خیزهای بلند وملایم بر می داشتند - دستهای لاغر آنها مثل دزدی که طبق قانون انگشتهایش را بریده و در روغن داغ فرو کرده باشند آهسته بلند و بی صدا روی زمین گذاشته می شد - صدای زنگوله های گردن آنها در هوای مرطوب بآهنگ مخصوصی مترنم بود - یک نوع راحتی بی دلیل و نا گفتنی سرتا پای مرا گرفته بود، بطوری که از حرکت کالسکهء نعش کش آب تو دلم تکان نمیخورد - فقط سنگینی چمدان را روی قفسهء سینه ام حس میکردم.-
مردهء او، نعش او ، مثل این بود که همیشه این وزن روی سینهء مرا فشارمی داده. مه غلیظ اطراف جاده را گرفته بود. کالسگه با سرعت و راحتی مخصوصی از کوه و دشت و رودخانه می گذشت،اطراف من یک چشم انداز جدید و بیمانندی پیدا بود که نه در خواب و نه در بیداری دیده بودم.
متن کامل کتاب بوف کور با فرمت word