فهرست مطالب
عنوان صفحه
فصل 1- مقدمه 1
1-1- پیشگفتار 1
1-2- رایانش ابری، چه چیزی نیست 3
1-3- رایانش ابری، چه چیزی است 3
1-4- از همکاری مشارکتی تا ابر: تاریخی مختصر از رایانش ابری 5
1-5- رایانش Client/Server: برنامه های مترکز و ذخیره سازی متمرکز 5
1-6- رایانش Peer-to-Peer: اشتراک گذاری منابع 6
1-7- رایانش داوطلبانه: توان رایانشی بیشتر 8
1-8- رایانش مشارکتی: کار گروهی 9
1-9- رایانش ابری: گام بعدی در کار مشارکتی 10
1-10- شبکه کامپیوتر است: رایانش ابری چگونه کار میکند 11
فصل 2- شناخت معماری ابر 12
2-1- شناخت ذخیره سازی ابری 15
2-2- شناخت سرویس های ابری 16
2-3- شرکت ها در ابر: رایانش ابری امروز 17
2-4- چرا رایانش ابری مهم است 18
فصل 3- مقایسه محاسبات ابری با محاسبات مشبک 20
3-1- مقدمه 20
3-2- محاسبات مشبک 21
3-2-1- تعریف 21
3-2-2- مزایا 22
3-2-3- نقاط ضعف 23
3-3- محاسبات ابری 24
3-3-1- تعریف 24
3-3-2- مزایا 24
3-3-3- نقاط ضعف 25
3-4- مقایسه 26
فصل 4- مدیریت پروژه-مدیریت منابع 31
فصل 5- نتیجه‌گیری و پیشنهادها 40
5-1- نتیجه‌گیری 40
فهرست مراجع 41
1-1- رایانش ابری، چه چیزی نیست
اول اینکه رایانش ابری یک شبکه رایانشی نیست. در یک شبکه رایانشی، برنامه ها و یا اسناد روی یک سرور میزبانی شده و از طریق شبکه در دسترس قرار میگرند. رایانش ابری خیلی بیشتر از اینهاست و شامل چندین شبکه و چندین سرور می شود. علاوه بر این، برخلاف شبکه عادی، سرویس ها ابری و ذخیره سازی ابری از هر جایی در دنیا و بواسطه اتصال اینترنتی امکان پذیر است.
1-2- رایانش ابری، چه چیزی است
نکته کلیدی در تعریف رایانش ابری، خود واژه "ابر" است. در اینجا ابر، گروهی بزرگ از کامپیوترهای متصل به هم است. این کامپیوترها میتوانند رایانه های شخصی یا سرورهای شبکه باشند. همچنین آنها میتوانند عمومی یا خصوصی باشند. برای مثال، گوگل میزبان ابری است که شامل هم رایانه های شخصی است و هم سرورهای بزرگتر. توده ابری گوگل یک نمونه ابر خصوصی است که تنها گوگل مالک آن است اما بصورت عمومی توسط کاربران گوگل در دسترس است.
این توده ابری از رایانه ها فراتر از یک شرکت یا سازمان می رود. برنامه های کاربردی و داده هایی که روی ابر میزبانی میشود، توسط گروهی وسیع از کاربران، بین سازمانی و بین پلت فرم های مختلف فراهم شده است و از طریق اینترنت در دسترس است. هر کاربر مجاز میتواند به این اسناد و برنامه ها از هر رایانه و با هر نوع اتصال اینترنتی دسترسی داشته باشد. مسئله مهم این است که برای کاربر نهایی، فن آوری و زیرساخت زیرین ابر، پنهان است. گوگل به عنوان یکی از پیشتازان رایانش ابری، 6 مشخصه اصلی را بعنوان ویژگی های رایانش ابری در نظر دارد:
- رایانش ابری کاربر محور است. هربار که شما به عنوان یک کاربر به ابر متصل شوید، هرچه که در آن ذخیره شود –اسناد، پیغامها، تصاویر، برنامه ها و ...- متعلق به شماست. علاوه براین، شما میتوانید داده ها را با دیگران به اشتراک بگذارید.
- رایانش ابری وظیفه محور است. بجای تمرکز بر روی برنامه کاربردی و کاری که انجام میدهد، تمرکز روی نیازی که شما دارید و اینکه چگونه برنامه کاربردی میتواند آن را برای شما انجام دهد می باشد. برنامه های سنتی- واژه پرداز، صفحه گسترده، ایمیل، و ...- اهمیت کمتری نسبت به اسنادی که ایجاد میکنند دارند.
- رایانش ابری قدرتمند است. اتصال صدها یا هزاران رایانه با همدیگر به ابر، یک قدرت محساباتی بسیار زیاد ایجاد کرده است که با یک رایانه رومیزی امکان پذیر نیست.
- رایانش ابری در دسترس است. بدلیل اینکه داده در داخل ابر ذخیره میشود، کاربران میتوانند بطور سریع و فوری اطلاعات زیادی را از چندین انبار داده بازیابی کنند. برخلاف یک رایانه رومیزی، شما دیگر محدود به یک منبع داده نخواهید بود.
- رایانش ابری هوشمند است. با همه نوع داده ذخیره شده در ابر، چنانچه بخواهیم هوشمندانه به داده ها دسترسی داشته باشیم، داده کاوی و تحلیل داده ها ضروری خواهد بود.
- رایانش ابری قابل برنامه ریزی است. بسیاری از وظایف در محسابات ابری باید بصورت اتوماتیک انجام شود. برای مثال، برای محافظت از جامعیت داده، اطلاعات ذخیره شده در یک رایانه واحد در ابر، باید روی چندین رایانه دیگر نیز تکرار شود. به این ترتیب اگر یکی از رایانه ها از شبکه خارج شود، برنامه ریزی اتوماتیک ابر، داده¬های آن رایانه را در رایانه جدید توزیع می کنند.
لازم به توضیح است که از دید فنی و مهندسی نسبت به دید کاربر نهایی، تعاریف متفاوتی از رایانش ابری وجود دارد. برای افرادی که سیستم های کامپیوتری را مدیریت میکنند یا توسعه میدهند، رایانش ابری یک نوع مقیاس پذیری افقی در توانایی سرور است. چالش فنی در این حالت، توسعه سیستم عامل ها و برنامه های کاربردی برای مدیریت این نوع از مقیاس پذیری است در حالی که مکانیسم انجام کار برای کاربر نهایی پنهان باقی بماند.
1-3- از همکاری مشارکتی تا ابر: تاریخی مختصر از رایانش ابری
رایانش Client/Server و رایانش توزیع شده Peer-to-Peer از اجداد رایانش ابری بحساب می آیند. همه اینها در ارتباط با این موضوعات هستند که چگونه ذخیره سازی متمرکز، مشارکت گروهی را تسهیل کرده و چگونه چندین رایانه با همدیگر میتوانند کار کنند تا توان رایانشی افزایش داده شود.
1-4- رایانش Client/Server: برنامه های مترکز و ذخیره سازی متمرکز
در سالهای اولیه فن آوری های رایانشی (پیش از 1980) همه چیز به صورت مدل کلاینت/سرور عمل میکرد. همه برنامه های نرم افزاری، همه داده ها، و همه کنترل ها روی رایانه های بزرگ Mainframe قرار داشت که به عبارت دیگر به عنوان سرورها شناخته میشدند. اگر یک کاربر میخواست که به داده خاصی دسترسی داشته باشد یا یک برنامه را اجرا کند، مجبور بود تا به mainframe متصل شود، دسترسی مناسب را بدست آورد و سپس کار خود را انجام دهد.
کاربران به سرور از طریق یک پایانه یا ایستگاه کاری که کلاینت نامیده میشود متصل میشدند. این کامپیوترها اغلب حافظه و یا فضای ذخیره سازی و یا رایانشی زیادی نداشتند، و صرفاً برای اتصال کاربران به mainframe بکار گرفته میشدند.
....
مدل کلاینت/سرور درحالی که نوعی ذخیره سازی متمرکز مشابه فراهم میکند، اما از رایانش ابری متفاوت است، زیرا که یک دید کاربر محور ندارد. در رایانش کلاینت/سرور، همه کنترل توسط mainframe است.
1-5- رایانش Peer-to-Peer: اشتراک گذاری منابع
در مدل های Client/Server در سمت سرور یک نوع گلوگاه ایجاد میشود. همه ارتباطات بین کامپیوترها مجبور هستند که اول به سمت سرور بروند که میتواند باعث ناکارآمدی مدل شود.
ضرورت اتصال یک رایانه به یک رایانه دیگر، بدون اینکه اول مجبور باشد به سراغ سرور برود، سبب توسعه مدل رایانش نظیر به نظیر یا peer to peer (P2P) شد. رایانش P2P یک معماری شبکه را توصیف می کند که در آن هر رایانه وظایف و توانایی مشابه دیگران دارد. این در نقطه مقابل معماری کلاینت/سرور قرار دارد که در آن یک یا چند رایانه برای سرویس دادن به دیگران اختصاص داده می شود.
در محیط P2P، هر رایانه یک کلاینت و سرور است. با شناخت همه رایانه ها در شبکه بعنوان نودهای مشابه یا همتا، P2P امکان تبادل مستقیم منابع و سرویس ها را فراهم می کند. به این ترتیب نیازی به سرور مرکزی نیز نخواهد بود. P2P به معنای غیرمتمرکزسازی نیز هست. کنترل به صورت غیرمتمرکز، در همه رایانه هایی که بصورت معادل کار میکنند انجام میشود.محتوا نیز بین چندین رایانه همتا، پخش شده است. هیچ سرور مرکزی مسئول میزبانی منابع و سرویس ها نخواهد بود.
شاید مهمترین پیاده سازی رایانش P2P اینترنت باشد. بیشتر کاربران امروزه فراموش می کنند که اینترنت در ابتدای شروع خود بصورت ARPAnet، به صورت سیستمی P2P بود که منابع رایانشی را در ایالات متحده به اشتراک می گذاشت. سایت های مختلف ARPAnet به همدیگر بصورت همتا متصل بودند، نه بصورت کلاینت/سرور.
بهترین نمونه از ماهیت P2P در اوایل ظهور اینترنت، شبکه Usenet بود. این شبکه در 1979 ایجاد شد و به صورت شبکه ای از رایانه ها بود که به اینترنت متصل بودند و هر یک میزبان کل محتوای شبکه بود. پیغام ها بین رایانه های همتا منتشر میشد، کاربران متصل به هر یک از سرورهای Usenet به همه یا بخشی از پیغام های پست شده به یک سرور دسترسی داشت. اگرچه اتصال کاربران به سرور Usenet از نوع کلاینت/سرور بود، اما ارتباط بین سرورهای Usenet بصورت P2P بود.
با ظهور وب، ارتباطات در اینترنت به سمت مدل کلاینت/سرور حرکت کرد. در وب، هر سایت توسط گروهی از کامپیوترها میزبانی می شود و بازدیدکنندگان سایت، از برنامه های کلاینت بنام مرورگر وب برای دسترسی به آن استفاده می کنند. تقریبا همه محتوت بصورت متمرکز و همه کنترل بصورت متمرکز است و کلاینت ها هیچ استقلال یا کنترلی در این فرآیند ندارند.
