فناوری ارتباط حوزه نزدیک (Near Field Communication) یکی از گونه‌های فناوری ارتباط بی‌سیم است که در آن آنتن خیلی از طول‌موج سیگنال حامل کوچک‌تر است. در ارتباط حوزه نزدیک (امروزه تعریف واحد و جهانی برای محدوده حوزه نزدیک وجود ندارد ولی برای تقریب ذهن با تعریف حوزه نزدیک شما می‌توانید این حوزه را یک‌چهارم طول‌موج ارسالی در نظر بگیرید) آنتن می‌تواند هم میدان الکتریکی و هم میدان مغناطیسی تولید کند، ولی نمی‌تواند میدان الکترومغناطیسی تولید کند. در ارتباط حوزه نزدیک دریافت‌کننده درون فرستنده قرار دارد. فن‌آوری ارتباط حوزه نزدیک هم می‌تواند با میدان الکتریکی و هم با میدان مغناطیسی کار کند ولی نمی‌تواند با میدان‌های الکترومغناطیسی (همان رادیویی) کار کند. به‌طور مثال یک آنتن کوچک حلقوی (که به‌عنوان حلقه‌های مغناطیسی شناخته‌شده‌اند) میدان‌های مغناطیسی تولید می‌کنند که می‌توانند توسط دیگر آنتن‌های حلقوی دریافت شوند البته اگر فاصله‌ها به‌اندازه کافی کوچک باشد.
ارتباط حوزه نزدیک مغناطیسی دارای ویژگی مفید نفوذ در مواد هادی‌ای که توانایی انعکاس موج‌های رادیویی را دارند، است. برای مثال ارتباط حوزه نزدیک مغناطیسی مدتی برای برقراری ارتباط با زیردریایی‌ها مورداستفاده قرار می‌گرفت، زیرا خطوط میدان مغناطیسی توانایی نفوذ درون آب دریا (که یک هادی است) را داراست. البته در این مورد به‌اجبار بایستی فرکانس کاری بسیار کوچک گرفته می‌شد تا در مقابل بتوان طول‌موج‌های بلند تولید کرد (صدها مایل) تا بدرد استفاده برای زیردریایی‌ها بخورد.
امروزه برخی از تلفن‌های همراه از فناوری ارتباط حوزه نزدیک استفاده می‌کنند (فرکانس کاری آن‌ها 13.56 MHz که معادل طول‌موج 22.11 متر است). البته برای مصارف بسیار خاص تلفن‌های همراه از این فناوری استفاده می‌کند زیرا طول‌موج کوتاه این ارتباط، کار را مشکل می‌کند.
NFCارتباط میدان نزدیک 20اسلاید