مقدمه
پوشاک، بارزترین سمبل فرهنگی، مهمترین و مشخص ترین مظهر قومی و سریع الانتقال ترین نشانه فرهنگی است که به سرعت تحت تأثیر پدیده های فرهنگ پذیری در میان جوامع گوناگون انسانی قرار می گیرد. حتی عده ای را عقیده بر آن است که استیلای فرهنگی و سلطه پذیری در وهله اول از طریق انتقال پوشاک صورت می گیرد و حتی می توان با تغییر پوشاک یک جامعه، نوع معیشت و شیوه تولید آنها را نیز دچار دگرگونی نمود و تغییرات و تحولاتی در ساختار زندگی اجتماعی آن جامعه به وجود آورد. مثل تغییر پوشاک تحمیلی توسط رضاخان در ایران و کمال آتاتورک در ترکیه.
گروههای متفاوت انسانی که در مناطق مختلف کشور ما زندگی می کنند هر کدام دارای ویژگیهای قومی برجسته ای بوده و تن پوش ویژه ای داشته که معرف قومیت، زبان و سایر مشخصات فرهنگی آنان می باشد. شناخته شده ترین این اقوام
عبارتند از آذربایجانی، بلوچی، بختیاری، ترکمنها، قزاقها، خراسانیها، قشقایی ها، کردها، گیلانی ها، لرها، مازندرانی ها و جنوبی ها.
ضمنا همان طوری که ذکر شد پوشاک در هر منطقه، زمینه بسیار مناسبی جهت تأثیر و تأثر فرهنگی به حساب می آید. مثلاً پوشاک زنان جنوب ایران که به پوشاک بندری معروف است، متأثر از پوشش ساکنان کشورهای همجوار و شیخ نشینهای حاشیه خلیج فارس می باشد. زیرا مردم ناحیه جنوب ایران از دیرباز تاکنون ارتباطات دریایی با مردم کشورهای همجوار داشته و لذا پوشاک زنان در منطقه تا حد زیادی متأثر از نشانه های فرهنگی اقوام و ملل همجوار است. می توان در شکل گیری و ترکیب پوشاک محلی هر قومی عوامل مذهب، شرایط و عوامل طبیعی، نوع معیشت مسلط و فعالیتهای جنبی و تولید و منزلت اجتماعی را دخیل دانست.
مذهب
مردم شهرها، روستاها و عشایر ایران معتقد به دین مبین اسلام بوده و به ارزشهای آن سخت پای بند می باشند به طوری که هر یک از آحاد جامعه، کلیه اعمال و رفتارهای فردی و اجتماعی و حتی ظواهر خود را از جمله «پوشاک» را با آن موازین هماهنگ می کند. خط مشی و دستورات اسلام در ارتباط با پوشاک افراد و بخصوص بانوان کاملاً مشخص است و زنان مطابق با روش زیر لباس می پوشند:
پوشاک زنان مازندران-- 17 ص