اقدام پژوهی مربی بهداشت چگونه به کمک ارائه برنامه غذایی مناسب به تناسب اندام آرمیتا کمک کنم؟

اختصاصی از فی لوو اقدام پژوهی مربی بهداشت چگونه به کمک ارائه برنامه غذایی مناسب به تناسب اندام آرمیتا کمک کنم؟ دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

اقدام پژوهی مربی بهداشت چگونه به کمک ارائه برنامه غذایی مناسب به تناسب اندام آرمیتا کمک کنم با فرمت ورد و قابل ویرایش تعداد صفحات27

اقدام پژوهی حاضر شامل کلیه موارد مورد نیاز و فاکتورهای لازم در چارت مورد قبول آموزش و پرورش میباشد و توسط مدیر سایت طراحی گردیده است. این اقدام پژوهی کامل و شامل کلیه بخش های مورد نیاز در بخشنامه شیوه نامه معلم پژوهنده میباشد

چکیده :

دانش آموز دچار مشکلات تغذیه ای علاوه بر رشد نا مناسب نمی تواند به توانایی فکری بالقوه خود برسد. نیروی انسانی که با ابتلا به این کمبودها یا مشکلات نمیتواند توانمند شود نمی تواند دانش فنی تولید کند. چرخه معیوب ناتوانی و عقب ماندگی تکرار می شود و بار مالی زیادی را به کشور تحمیل می کند.

بر اساس آمار وزارت آموزش و پرورش، 85 درصد از بوفه های مدارس کشور اصلاح تغذیه ای شده اند به گونه ای که در گذشته شاهد فروش تغذیه های ناسالم بودیم، اما خوشبختانه هم اکنون شاهد عرضه اغذیه های سالم در سطح بوفه های سطح مدارس هستیم.ولی باز هم می بایست توجه بیشتری به این قضیه بشود.

زیرا در آینده مشکلات زیادی برای حوزه بهداشت و درمان ایجاد خواهد کرد بنا بر این  باید در پیشگیری از شیوع بیماری های غیرواگیر ناشی از اضافه وزن و اضافه وزن در دانش آموزان اقدام کنیم.

: با توجه به اینکه پیشگیری مقدم بر درمان است، هم اکنون شاهد اختصاص حداکثر بودجه های سلامت کشور به بخش بهداشت نسبت به سال های قبل هستیم.وبا اشاره به رشد روز افزون  کم تحرکی و اضافه وزن دربین دانش آموزان از معلمان ورزش خواست برای ارتقای سطح سلامت دانش آموزان تلاش کنند.

دبیران تربیت بدنی مانند خود من  تغذیه نامناسب و  رشد روزافزون بازیهای رایانه ای را از عوامل کم تحرکی دانش اموزان دانست و بعضا  رقابت های تحصیلی دانش آموزان ، خانواده ها ومدارس نیز،  دانش آموزان را بیشتر مشغول درس نموده و از تحرک آنان کاسته است.  

بیان مسئله :

احساس رضایتی که بچه ها از خوردن غذا دارند، صرفاً برای رفع گرسنگی نیست، بلکه خود عمل غذا خوردن، در شرایطی برای بچه ها لذتبخش می شود. متأسفانه بسیاری از بچه های پرخور چون راه دیگری برای رسیدن به یک احساس خوب نداشته اند، به غذا خوردن روی آورده اند. اینها معمولاً از برقراری ارتباط با دیگران لذتی نمی برند، احساس تنهایی می کنند، غمگین هستند و احساس افسردگی دارند. بنابراین تنها راه رسیدن به یک حس خوشایند _ هر چند موقتی _ روی آوردن به «خوردن» است. غذا معمولاً گرم و نیروبخش است و «رضایت» به همراه دارد. معمولاً هم در خانواده های «زورگو» (Authoritherian) بچه ها وقتی احساس می کنند زورشان به کسی نمی رسد و به اصطلاح تنها مانده اند، با پرخوری در پی نوعی کسب رضایت برمی آیند. غذا به این بچه ها احساس نوعی امنیت می دهد. اما برای حل این مشکل ابتدا باید زمینه های روانی در خانواده را که به اینجا ختم شده حل کرد و سپس از راه های زیر وارد شد:

۱- هرگز به غذای او و خوردن و نخوردنش به اصطلاح «گیر» ندهید و توجهی نکنید. ۲- سپس با تهیه کتابی که میزان کالری غذاها را می سنجد و دادن آن به او و نیز با حضور فعال خودتان، به نوعی برنامه ریزی کنید که غذا خوردن همه اعضای خانواده به یک برنامه تبدیل شود؛ به این ترتیب که کاغذی نصب شود تا هر کس خواست هر چیزی را _ به غیر از آب _ بخورد، نام آن غذا و ساعت خوردن و میزان کالری اش را در آن برگه وارد کند. ۳- هر غذایی باید از ۱۵ دقیقه قبل به این لیست وارد و بعد خورده شود، از طرفی هر روز که می گذرد، می توانید این پانزده دقیقه را افزایش دهید. بدین ترتیب فرزند شما می آموزد که چگونه بر عمل خوردن خود کنترل خویش را به طور داوطلبانه اعمال نماید.