ارزن پروسو(p.miliaceum) :
ارزن پروسو؛ گیاهی کوتاه، کم برگ و دارای خوشه های باز و بذور آن تا حدودی پهن می باشند. این گیاه، دارای واریته های متعددی است که از نظر ارتفاع، فشردگی خوشه و رنگ گلومها با هم متفاوتند. این گونه، برای آب و هوای خشک قاره ای مناسب است و در مقایسه با سایر ارزنها ، تا عرضهای جغرافیائی بالاتری می تواند رشد کند. ارزن پروسو عمدتاً در شوروی آسیای مرکزی ، سوریه، ایران ، عراق، و افغانستان کشت می شود و مصارف غذائی برای انسان دارد.
مقدار بذر لازم جهت کاشت، 25 کیلوگرم در هکتار؛ عمق کاشت 2-1 سانتیمتر و موقع کاشت آن با گرم شدن خاک شروع می شود. چون بذر این گیاه کوچک است، رشد اولیه آن بسیار کند است ولی با گرم شدن هوا به سرعت رشد می کند و دانه آن ممکن است 60-50 روز پس از خروج گیاه از خاک برسد. به هنگام رسیدن دانه ها، ساقه و برگها هنوز سبز هستند.
ارزن پروسو به علت کوتاه بودن دوره رشد آن، نیاز به مقدار کمی آب دارد. ریشه آن کم عمق است و در شرایط تنش رطوبت به خوبی رشد نمی کند. اگر در برداشت این گیاه تأخیر شود، مقدار زیادی از دانه ها ریزش می کنند؛ بنابراین دانه های آن باید زمانی برداشت شوند که قسمتهای پائین خوشه ها هنوز سبز هستند.
ارزن دم روباهی(setaria italica):
ارزن دم روباهی گیاهی کوتاه با ساقه های راست و پربرگ و سنبله های استوانه ای و طویل و کرکدار است. بذر این گونه کوچکتر از بذر ارزن پروسو است. بذور این گیاه در داخل یک پوسته خارجی قرار دارند که به هنگام برداشت و جداکردن دانه از آن جدا می شوند، ولی قسمت اعظم پوسته داخلی به بذر سبیده باقی می ماند.
ارزن دم روباهی به اقلیمهای معتدلتر سازگار است و نسبت به سایر ارزنها، احتیاج به خاکهای حاصلخیزتری دارد ولی گیاه مقاومی است و در بسیاری از مناطق چین که سایر غلات رشد نمی کنند ، این گیاه میروید. ارزن دم روباهی عمدتاً جهت تهیه علوفه کشت می شود و اگر به هنگام سنبله رفتن برداشت شود، می توان علوفه خشک مناسبی تهیه نمود. چون دوره رشد این گیاه کوتاه است، جهت تهیه علوفه در مواقع اضطراری مناسب می باشد.
سوروف
گیاهی است کوتاه، و دارای سنبله های ضخیم می باشد؛ و رشد آن از همه ارزنها سریع تر است و اگر رطوبت و حرارت مساعد باشد. 45 روز پس از کاشت دانه آن می رسد. این گیاه عمدتاً برای مصرف علوفه کشت می شود.
ارزن انگشتی(eleusine coraccina):
این گونه درآفریقا وآسیا، جهت تهیه غذای انسان کشت می شود. گیاهی است کوتاه و در روی ساقه آن یک یا دو سنبله وجود دارد. دانه آن از سایر ارزنها کوچکتر است. این گیاه بسیار مقاوم است و در همه نوع خاک و با بارندگی بسیار اندک رشد می کند. در هندوستان به این گیاه راجی می گویند. از نظر اهمیت بعد از ارزن مروارید قرار دارد و عمدتاً در جنوب هندوستان کشت می شود و به مصارف تهیه نان، کیک و آش می رسد.
ارزن مروارید(pennisetum glaucum):
ارزن مروارید یکی از طویلترین و خشن ترین علفهای چمنی است که در مناطق خشک کشت می شود و ریشه آن ممکن است تا عمق 200 سانتیمتری برسد. برگهای آن طویل و به طول 100 سانتیمتر و به عرض 7-5 سانتیمتر می رسد و حاشیه آنها مضرس است.
غلاف برگها کرک دار است و ساقه های آن به قطر 3-2 سانتیمتر می رسد و ارتفاع آن بین 300-150 سانتیمتر متغیر است. اکثر واریته های ارزن مروارید از تیپهای گیاهی مخلوط تشکیل شده اند و از نظر وضع رشد، اندازه و زمان رسیدن متفاوت می باشند و این خصوصیات برای یک گیاه دگر گشن ضروری است.
ارزن مروارید گیاهی روز کوتاه و مخصوص مناطق گرم است؛ از نظر مقاومت به خشکی ، از سورگم هم مقاومتر است؛ و در مناطق گرم و خشک هیچ نوع غله ای به خوبی آن رشد نمی کند. بعضی ارقام زودرس آن تنها به 150 میلیمتر رطوبت نیاز دارند. همه تیپهای ارزن مروارید مقاوم به خشکی هستند و می توانند دوره های خشکی 2 تا 3 هفته را تحمل کنند.
شامل 93 اسلاید powerpoint
دانلود پاورپوینت کاشت و انواع ارزن
