دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
فرمت فایل: word
تعداد صفحه:150
هرست مطالب
گزارش مربوط به زمین شناسی منطقه اشتهارد ۱-۲۲
گزارش مربوط به زمین شناسی مناطق لرستان ۲۳-۴۴
گزارش مربوط به زمین شناسی منطقه اراک ۴۵-۶۴
گزارش مربوط به زمین شناسی منطقه قم ۶۵-۹۵
گزارش مربوط به زمین شناسی منطقه کهک ۹۶-۱۳۰
گزارش مربوط به زمین شناسی منطقه اشتهارد ESHTEHARD
·موقعیت جغرافیایی و راه های ارتباطی
منطقه مورد بررسی در محدوده میان تا طول شرقی و تا عرض شمالی جای دارد.
ارتفاعات منطقه: بلندترین بخش منطقه بلندایی برابر با ۲۱۲۵ متر و پست ترین بخش آن ارتفاعی نزدیک به ۱۱۳۱ متر دارد. بزرگترین مناطق مسکونی شهری منطقه عبارتند از: بوئین زهرا و اشتهارد.
راه های ارتباطی اصلی منطقه عبارتند از: جاده آسفالته مرد آباد به قزوین که از شهرهای اشتهارد و بوئین زهرا می گذرد، جاده آسفالته بوئین زهرا به ساوه و جاده خاکی هجیب به زرین ده
·زمین ریخت شناسی (ژئومورفولوژی)
عوامل کنترل کننده زمین ریخت شناسی در منطقه را می توان عامل ساختاری، لیتولوژیکی، دگرسانی و آب و هوایی برشمرد. سنگهای آتشفشانی ائوسن ارتفاعات منطقه را پدید آورده است. نواحی گسله عمده در مرز جدا کننده برجستگی ها و مناطق پست، جای دارند. فزون بر آن بیشتر طاقدیس ها ارتفاعات منطقه را پدید آورده اند، شرایط آب و هوایی نیز سبب کنترل زمین شناسی شده است به گونه ای که گرانیت ها بر اثر هوازی گودیهایی را در منطقه پدید آورده است. در این میان گفتنی است که دگرسانیهای گرانیت ها در این راستا دست اندر کار بوده است. سنگ نهشته های نئوژن نیز به دلیل سست بودن واحدهای سنگی آن فرسایش پذیرند و مناطق پست و کم ارتفاعی را پدید آورده اند.
·چینه شناسی
در منطقه مورد بررسی، سازندهای کهن تر از ائوسن دیده نمی شود.
ائوسن
الف) ائوسن میانی: ائوسن میانی در منطقه با توف های سبز رنگ که گاهی متمایل به آبی است مشخص می شود، این توف ها ستبرایی نزدیک به چند متر دارند، در میان توف ها ایگینمبریت های قرمز رنگ با ترکیب داسیتی و گدازه های داسیتی قرمز رنگ دیده می‌شود به همین سان به گونه ای میان لایه ای چند لایه آهکی ناپیوسته و عدسی شکل سیاه و کرم رنگ در میان توف ها دیده می‌شود- این واحد در بردارنده فسیل استراکود و بقایایی از نومولیت است که در اثر تبلور دوباره ساختمان داخلی آنها از میان رفته است و از این رو سن آنها به درستی قابل تشخیص نیست. توف های سبز در افق های بالاتر نخست به توف های جوش خورده سبز تا خاکستری و سپس به توف های ریولیتی کرم رنگ تبدیل می شوند. با توجه به رخساره توف ها (هیالوکلاستیک) و وجود لایه های آهکی محیط پیدایش توف های از دیدگاه رخساره سنگی می توان این سری را با واحدهای E5– E4 – E3 در منطقه قم –آران مقایسه کرد که امامی در سال ۱۹۸۱ برای منطقه یاد شده معرفی کرده است.
ائوسن میانی در منطقه به ۵ واحد سنگی تفکیک شده است که عبارتند از:
واحدی است که دربرگیرنده ائوسن میانی به گونه ای عام و فراگیر، این نام گذاری در آن بخش هایی از ائوسن میانی انجام شده است که امکان تفکیک واحد وجود نداشته است در برخی بخش های ائوسن میانی دربرگیرنده واحد گدازه ای و ایگنیمبریت های قرمز رنگ است. در این نقاط ماگمای داسیتی توف های سبز را به سان سیل و دایک بریده و یا در پیکر روانه های آتش فشانی بر روی لایه های توف جریان یافته است، چندین افق از این گدازه ها و سنگهای ایگنیمبریتی در منطقه دیده می شوند که میان آنها لایه های توفی نیز به چشم می خورد در این میان دایکها و سیلتها تنها و تنها در توف ها جایگزین شده اند و ائوسن بالایی را نمی برند. توفهای ائوسن میانی از دیدگاه ترکیب با سنگهای یاد شده همسانی دارند و گمان می رود تناوبی از تکاپوهای گدازه ای و انفجاری در روند زمانی ائوسن میانی انجام گرفته باشد و ماگما با ترکیب داسیتی حوضه رسوبی ائوسن میانی را تغذیه کرده باشد دایکها و سیلتهای یاد شده در واقع نماینده سنگهای نیمه آتشفشانی (Subvolcanic) ائوسن میانی اند. قرون به آن ترکیب شیمیایی توف ها (داسیتی) و هم ارز ترکیب سنگهای ماگمایی یاد شده است و نشان از آن دارد که خاستگاهی یگانه دارنده قائده این واحد مشخص نیست. در روی این واحد ایگینمبریت و گدازه تیره رنگ جای می‌گیرد. سنگهای این واحد دربرگیرنده توف های سبز است که بخش بزرگی از سنگهای این واحد را پدید می آورد، ایگینمبریت و گدازه داسیتی قرمز رنگ‌اند.
واحدی دربرگیرنده لایه های توفی رنگ با ترکیب ریولیتی است این توف ها در بالای توف های سبز و زیر واحد جای می‌گیرد. از این رو توف های یاد شده بخشهای بالایی ائوسن میانی را پدید می آورند. البته گسترش سطحی این توف ها در همه جا یکسان نیست و در جاهایی توف های سبز به گونه ای مستقیم در زیر واحد جای می‌گیرند. این توف ها گاه دچار پدیده کائولینی شدن شده اند. از دیدگاه پتروگرافی کرم رنگ و دانه ریز هستند و تا اندازه ای دچار دگرسانی کائولینی شده اند. بافت نخستین سنگ ولکانو کلاستیک است که اجزای شیشه پس از پیدایش متبلور شده اند، قطعات بلورین در آنها دیده نمی شود.
این واحد دربرگیرنده یک لایه بازالت سیاه رنگ است. گسترش سطحی این لایه بسیار اندک و کم گستره است و در میان توف های کرم رنگ جای گرفته است.
شامل لایه های آهکی ناپیوسته عدسی شکل به رنگ کرم و سیاه است. این واحد در بین توف های کرم رنگ مشاهده می‌گردد. در یکی از پلاکهای تهیه شده از این واحد یک قطعه مشکوک به فسیل نومولیت که ساختمان داخلی آن از بین رفته بود و یک استراکود مشاهده گردیده است.
این واحد شامل گدازه های داسیتی قرمز رنگ و ایگنیمبریت های داسیتی قرمز رنگ است. رنگ این واحد قرمز روشن است و در بین توف های سبز به صورت افق هایی دیده می‌شود. همچنین به صورت دایک و سیلهایی نیز دیده می‌شود که تغذیه کننده این افق های گدازه ای ایگنیمبریتی بوده است.
ب) مجموعه ائوسن بالایی
مجموعه سنگهای ائوسن بالایی با رنگ تیره شان به آسانی از سری سبز ائوسن میانی قابل تشخیص است این مجموعه که به گونه ای همشیب بر روی سری سبز ائوسن میانی جای می گیرد، دربرگیرندة گدازه های آندزیتی و لاتیتی با بافتی بیشتر پورفیریک و گاهی مگاپورفیریک است که در بخشهایی به گونه ای متناوب با لاپیلی توف قرار می گیرند. به طور تقریب در همه افتها ، پهنه ها و لایه های ایگنیمبریتی را می توان دید. گدازه و گنبدهای ریولیتی گسترشی کمتر دارند. برخلاف سری سبز میانی که نشان از ولکانیسم زیردریایی دارد مجموعه ائوسن بالایی نشان دهنده ولکانیسم قاره ای تا دریایی کم ژرفا (ساحلی) است.
